Carel verheugde zich buitengewoon op zijn pensioen.
Als hem gevraagd werd wat hij daarna ging doen zei hij vol overtuiging: "Verbouwen!!".
De jongste uit een gezin met 3 jongens: Anton, Bernhard en Carel - de C
in plaats van de verwachte K was dus door zijn ouders weloverwogen
gekozen.
Een gezin waar iedereen de handen uit de mouwen stak en
de kinderen zich al vroeg bewust waren van hun kwaliteiten. En Carel had
er vele, sommige deelde hij met anderen maar het verbouwen was van
hem.
Niet dat Carel in de gaten had dat anderen afgeleerd hadden
zich er mee te bemoeien, daarvoor stond hij te hoog op zijn voetstuk.
Daar niet door anderen op gezet maar door zichzelf.
Hij verheugde zich zó ontzettend op zijn pensioen en de verbouwing
waarvan de tekeningen al lang klaarlagen, dat hij niet in de gaten had
dat hij hierdoor zijn werk verwaarloosde en de collega's met minder raad
en daad terzijde stond. Niemand op kantoor vond het laatste een
probleem, integendeel. Maar het eerste wel en ook zijn werkgever kon
niet wachten tot Carel vertrok.
Na zo veel jaren vaste dienst was
zijn baas nog wel zo netjes een ontroerende afscheidsreceptie te
organiseren waar Carel (en op de 5e plaats zijn vrouw Anna) in het
middelpunt van de belangstelling stond.
Een receptie waarvan de foto's thuis aan de muur hingen en waar Carel nog graag over mocht praten.
Hij kon er niet onderuit; de vakantie met Anna, dat had hij haar
beloofd en zij verheugde zich op een paar weken alleen met haar man.
Want daarna wist Anna (de oudste uit een gezin met 5 dochters: Anna,
Bertha, Chrisje, Doortje en Elsje - de ouders waren goede vrienden van
de ouders van Carel) begon de grote verbouwing en de volgende vakantie
zou nog lang op zich laten wachten.
Helaas voor Anna
was deze vakantie niet zo leuk als ze gehoopt had. Ze lagen veel op het
strand; Carel op zijn buik waar hij zijn zelf geschreven en
meegebrachte verbouwingsdraaiboek steeds weer opnieuw las.
En
tijdens de etentjes in het hotel wist hij over niets anders te praten;
ze werd stapelgek van hem en verlangde op een gegeven moment zelfs naar
huis waar Carel zich eindelijk kon uitleven.
Ze waren
nu een aantal jaren verder en de grote verbouwing was een feit.
Ontegenzeggelijk was Anna blij met het resultaat want eerlijk is
eerlijk, verbouwen kon Carel!
Maar tot Anna's grote schrik bleef
Carel verbouwen. Niet zo ingrijpend meer als eerst, daar was geen ruimte
meer voor, maar toch. Soms had ze het gevoel dat hij het liefst van
voren af aan begon en met sommige dingen deed hij dat ook. Vooral de
afwerking van het timmer-, verf- en metselwerk. Hij bleef schuren,
zagen, bikken en metselen. Horendol werd ze, ze kon steeds slechter
tegen die eeuwige herrie. Carel kon er steeds beter tegen: hij vertikte
het om oorbeschermers te dragen en had niet in de gaten dat Anna steeds
harder moest praten en de televisie steeds een streepje in geluid omhoog
ging.
Eindelijk ging Carel accoord met het voorstel
van Anna om er eventjes twee weken tussenuit te gaan in eigen land.
Wederom geen succes; na een daverende ruzie midden op de Hoge Veluwe,
keerde Carel in zijn eentje terug naar zijn verbouwing.
Anna, die
had gedacht dat ze de komende anderhalve week alleen niet leuk zou
vinden, genoot met volle teugen van de stilte van de natuur en de leuke
gesprekken met de mensen in de stad. Zelfs alleen op een terrasje zitten
vond ze leuk en ze begon de stem van Carel, inclusief zijn
lofprijzingen aan zijn eigen adres, steeds minder te missen.
Helaas
kwam er voor Anna een einde aan deze rust en moest ze terugkeren naar
Carel. Maar niet voordat ze een prachtig plan had bedacht om hem het
zwijgen op te leggen en een einde te maken aan zijn
verbouwingsverslaving.
Zoals ze wel wist, kreeg ze
bij thuiskomst een ellenlange update over wat hij in de anderhalve week
gepresteerd had, dat hij alle diepvriesmaaltijden had opgemaakt en hoe
laat ze vandaag konden eten. Over Anna's solitaire vakantie werd niets
gevraagd. Dit sterkte haar in de overtuiging dat ze zelfs minder
opvallend was dan een baksteen en haar besluit stond vast. Ze had er
schoon genoeg van en begon de volgende dag vol overgave aan haar
voorbereidingen waarvoor ze enkele uren in de stad doorbracht.
Eindelijk was het dan zover, de Grote Dag met hoofdletters, De Dag dat zij de touwtjes in handen ging nemen.
Terwijl Carel direct na de lunch even op de bank zijn ogen ging sluiten
om nieuwe krachten op te doen - en dat ontaarde altijd in een half uur
diepe slaap met bijbehorend gesnurk - verdween Anna naar haar auto waar
ze met grote moeite het zware pak uit de kofferbak tilde en naar de
garage bracht. De vrolijke linten tot een ingewikkelde strik geknoopt,
trilden onder de inspanning van haar spieren. Met een zucht van
opluchting zette ze het ding op de werkbank.
Daarna liep ze op haar tenen naar boven terwijl ze Carel beneden hoorde snurken.
Geheel verdiept in de uitvoering van haar volgende plan, hoorde ze niet
dat Carel wakker was geworden en zonder naar Anna te zoeken, weer naar
de garage was gelopen om zijn werkzaamheden te hervatten.
Anna
bekeek net haar ietwat uitgezakte halfnaakte lichaam in de grote
passpiegel toen ze de cirkelzaag hoorde aanslaan. De cirkelzaag die ze
voor Carel had gekocht, de verrassing die hij niet had mogen uitpakken.
Nog niet tenminste......
De enorme schreeuw die door merg en been ging, deed de haren op Anna's
lijf recht op staan. Zonder nadenken holde ze naar beneden, de deur uit
de garage in waar ze een bijna onherkenbare Carel vond die met lege ogen
naar de verzameling ladders, planken en andere bouwmaterialen in de
rekken aan het plafond staarde. Naast hem lag de cirkelzaag; de linten
vastgelopen in de draaiende as die nog steeds met veel lawaai zijn
omwentelingen maakte.
Anna wist niet of ze lachen of
huilen moest, zo had ze Carel nu ook weer niet het zwijgen willen opleggen; dat had ze op een hele andere manier willen doen. Teleurgesteld
en verdrietig keek ze omlaag langs haar lijf naar het uiterst pikante
rode lingerie setje en dacht: "Toch nog voor niets gekocht..."
Helen
