De Noordkaap

Niet een voor de hand liggend onderwerp op een snikhete dag als vandaag.
Of misschien ook wel, zeker voor diegenen die net als ik, 22+ te warm vinden. Ga nou niet zeggen dat ik een ondankbare zeurpiet ben want ik vind het echt fijn dat de zon schijnt en het eindelijk eens een keertje niet waait.

Zo nu en dan zie ik de blaadjes aan de perenboom zachtjes bewegen maar meer ook niet. Ook zij hebben het warm.
In de pruimenboom nestelen pa en ma houtduif die elkaar met een diep koerend geluid de liefde verklaren.
Vlindertjes dartelen door de tuin en de bijtjes controleren regelmatig de struik met Theerozen die ineens losbarst in een heftige bloei.
De honden liggen uitgeteld op de koelste plekken in huis of in het gras in de schaduw van de bomen.

En dan, op zo'n moment denk ik ineens aan de Noordkaap.
Vijf jaar geleden waren wij rond deze tijd bezig met de voorbereidingen voor de camperreis naar het meest noordelijke puntje van het Europese vasteland. Ondanks dat iedereen riep dat je de Noordkaap minsten 1 keer in je leven gezien moest hebben, was het niet het doel van onze reis.

Foto: Helen Varras

Het doel was de reis op zich; 8 weken met de camper onderweg zijn via Zweden,  Finland, de Noordkaap, de Noorse kust en Denemarken. Vooral de reis terug langs de Noorse kust leek ons geweldig. En we werden niet teleurgesteld. Als je ooit die kant op wilt, houd dan zo veel mogelijk de kust aan en indien mogelijk, de kleinste (begaanbare) binnenwegen. De Fjorden en hun dorpjes, de soms bijna onbegaanbare tunnels en last but not least de adembenemend mooie Fjorden.

Maar terug naar de Noordkaap, destijds geen goedkope onderneming omdat je twee maal tolgeld moest betalen voor de onvermijdelijke laatste tunnel en nog eens parkeergeld op de kaap zelf. Al met al waren we 140 Euro kwijt voor 2 dagen.
We kwamen aan met enorme hagel-, regen- en onweersbuien. Zo hevig dat we onderweg twee keer moesten stoppen omdat doorrijden te gevaarlijk was. Maar wel een belevenis!

De volgende dag was het prachtig weer en keken we diep onder de indruk, uit over die enorme oceaan die ons scheidde van de Noordpool; de Baretnszzee.
De cruiseschepen die ver beneden ons voorbij kwamen tuffen, leken op  miniatuurbootjes. Zo nu en dan hoorde je vanaf de schepen een verdwaalde stem die de bijzonderheden van deze plek door de luidsprekers schalde.

Bovenop de kaap was het een drukte van belang. Hordes bussen die honderden toeristen uitbraakten; allen voorzien van gekleurde nummers die aangaven bij welke bus je hoorde. Zo liepen er bijvoorbeeld tientallen mensen met rode plaatjes met het getal 34 of gele plaatjes met nummer 86. En zo kan ik nog even doorgaan, alle kleuren en nummers waren vertegenwoordigd.
Al deze mensen hadden geboekt voor een non-stop reis met bussen die van alle gemakken waren voorzien en met meerdere chauffeurs de reis in 1 keer konden maken.
Een aardige Fransman vertelde ons dat hij eerst naar Nederland was gereisd, daar op de bus was gestapt en na 3 dagen hier een dag mocht rondkijken. Na een paar uur vertrokken de bussen en 's avonds was het weer stil. Restte nog verdwaalde 'nummerplaatjes' (nu maar hopen dat deze mensen niet in de verkeerde bus waren gestapt.....) en de campeerders (campers en tentjes) die genoten van de zon die maar niet onder ging.

Foto: Helen Varras

Maar of iedereen uit al die bussen ook zo genoot.....
Het beeld van de oude Japanse mevrouw die doodmoe (of gedemotiveerd) over de Noordkaap sjokte en zich ongetwijfeld afvroeg waarom ze toch geluisterd had naar haar kinderen die zeiden: "Eerst de Noordkaap zien en dan sterven" en "Okâsan, je hebt dan mooie verhalen voor je kleinkinderen" (Onzin dacht okâsan, de kleinkinderen zijn allemaal mee!!) komt nog regelmatig terug.
Haar vermoeide slepende tred, het gebogen hoofd met de grote hoed, geen oog voor haar omgeving.
Ik had bijna mijn armen om haar heen geslagen, ze maakte zo'n verloren en verlaten indruk!

De reis naar de Noordkaap inspireerde mij wel tot het schijven van mijn eerste e-boekje. De verscheidenheid aan mensen en natuur, overnachten in het wild of op een camping, het observeren heeft (herkenbare) verhalen opgeleverd. De naam voor het e-boekje was dan ook snel bedacht: 'Observaties'.

Kijken en observeren lieve mensen, is een groot goed. Je hoeft het niet perse met je ogen te doen. Het kan door te luisteren, te ruiken en te voelen (leg je hand eens op een door de zon verwarmde rots).
Maar observeer vooral met je hart, zet het wijd open en laat alles binnenkomen.

Helen