De zon schijnt, het waait en de luie stoel staat klaar om er straks in te.... juist, luieren.
Nu zit ik aan mijn eerste ochtendkopje en kijk mijmerend uit over de tuin. Mijn achtergrondmuziek is de wind in de bomen en het kakelen van mijn goudbruine Serama krieltje.
Serama's zijn de kleinste soort krielkipjes, kriel-krieltjes. Er lopen er 3 in de ren: de goudbruine, een zwartwitte en een bijna zwarte met donkerbruine veertjes. Het is een schattig en uiterst vriendelijk ras en ideaal voor kinderen die (onder toezicht) even met een kipje willen knuffelen.
De eitjes van de Serama zijn uiteraard ook 'kriel' maar wel erg lekker. Mijn Goudbruine is de meest trouwe eierlegster en kakelt daarbij dat het een lieve lust is. Soms worden de andere krieltjes (6 in totaal) daar wat onrustig van, net of ze niet kunnen wachten het wonder Krielei te kunnen aanschouwen. Misschien is de oudste van 9, een Javaanse Kriel, ietwat jaloers. Niet dat ze zich zo gedraagt, integendeel, maar ze legt al zeker 6 jaar geen eieren meer.
De jongste hond moet ook altijd even komen kijken, hij vindt de kippen een eeuwigdurende bron van vermaak, bemoeit zich ermee als er even gekibbeld wordt en wacht ook met spanning af tot het ei gelegd is.
Lang leve het landleven!
Het ruikt hier zo lekker. In de Slow Cooker staan de groenten voor de macaroni te garen.
Waar ik vroeger met tegenzin 's middags ging koken (ik ben geen Chef en begin altijd te laat), verheug ik mij er nu 's morgens op alle ingrediënten voor de maaltijd van de dag in de Slow Cooker te doen en de rest van de dag genietend de heerlijke geuren op te snuiven. Het heeft slechts 1 nadeel.... ik heb eind van de middag zoveel trek dat ik mij moet beheersen niet meer te eten dan goed voor mij is!
Meer over de Slow Cooker op mijn pagina die je ook in de rechter kolom onder de verkooppunten van mijn boekje vindt. Mocht jezelf een recept op deze pagina delen, mail mij.
Vorige week heb ik zo'n ontzettend leuk boek gelezen! Een boek dat je in een adem uit kunt lezen maar het niet doet omdat je zo lang mogelijk mee wilt doen.
Het boek 'Pogingen iets van het leven te maken. Het geheime dagboek van Hendrik Groen, 83,5 jaar', winnaar NS publieksprijs 2016., Meulenhof Boekerij B.V.
Recensie: 'Hendrik Groen mag dan oud zijn, hij is nog lang niet van plan zich eronder te laten krijgen. Toegegeven: zijn dagelijkse wandelingen worden steeds korter omdat de benen niet meer willen en hij moet regelmatig naar de huisarts. Technisch gesproken is hij bejaard. Maar waarom zou het leven dan alleen nog moeten bestaan uit koffie drinken achter de geraniums? In korte, ogenschijnlijk luchtige, maar vooral openhartige dagboekfragmenten laat Hendrik Groen je een jaar lang meeleven met de ups en downs van het leven in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord. Op de laatste dag van het jaar zal het nog moeilijk zijn om afscheid te nemen van dit charmante personage...'
Ook ik ben ontzettend van Hendrik Groen gaan houden, hij zou beslist mijn opa mogen zijn en wat was ik dan graag bij hem op bezoek gegaan.
Het boekje heeft mij ook aan het denken gezet want eerlijk is eerlijk, ik zit nog maar 22 jaar van Hendrik verwijderd. Zijn dagboek kan zomaar over 22 jaar mijn deel van leven zijn. En wat is nu 22 jaar....
Toen ik ruim 10 jaar geleden tegen mijn wijze oude buurvrouw (nu 94) zei: "Soms ben ik een beetje jaloers op u. Heerlijk met pensioen, niets hoeft meer" antwoordde ze: "Het klinkt zo heerlijk maar weet je, in mijn hoofd ben ik nog 20 maar mijn lijf wil niet meer mee. En dat 'botst' wel eens".
Ze heeft gelijk, in je hoofd verander je niet, wil je nog van alles en denk je dat je dat ook kan. Maar mijn buurvrouw die overigens nog steeds in haar huisje woont, en Hendrik hebben gelijk. Het lijf gaat achterlopen.
De manier waarop Hendrik Groen er mee omgaat vind ik ontroerend en dapper. Mocht je het nog niet gelezen hebben, dan nu doen!
Fijne Pinksterdagen!
Helen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten