Wie is Helen Varras?

Mijn echte naam is niet Helen Varras, het is een pseudoniem, ik heb deze naam niet toevallig verzonnen maar daar kom ik graag later op terug.
Laat ik eerst even bij het begin beginnen....

Ik ben in 1955 geboren als oudste kind in een gezin waar veel gelezen werd. De liefde voor boeken (evenals die voor klassieke muziek) zit goed verankerd in mijn genen.
Mijn vader kon prachtige brieven, columns en verhalen schrijven maar heeft jammer genoeg dit digitale tijdperk niet mogen meemaken. Maar zijn verhalen zijn bewaard gebleven en te mooi om in de kast te laten liggen. Eens zullen ze gepubliceerd worden.

Mijn moeder schreef lange brieven naar haar zuster in Canada en kreeg lange brieven over het Canadese leven terug.

De ouders van mijn vader schreven vanaf 1927 iedere 14 dagen lange brieven vanuit Nederlands Indië naar Nederland. Hier kwam door de Japanse bezetting in 1942 een einde aan. Mijn grootvader kwam om op het Japanse schip de Junyo Maru met aan boord 6500 Nederlandse, Britse, Amerikaanse krijgsgevangenen, Romuscha's en burgers.
Mijn oma keerde na de oorlog terug naar Nederland samen met haar dochter en  mijn vader om zich te herenigen met haar oudste zoon die hier studeerde.

Maar ook de vader van mijn moeder schreef graag, leerde tot op hoge leeftijd nog Latijn en Hebreeuws en struinde veel en vaak het Waterloopplein in Amsterdam af naar boeken. 
De moeder van mijn moeder schreef verhaaltjes voor de kleinkinderen die dan heerlijk knus tegen haar aangeleund, ademloos luisterden.

Mijn eigen naam kon ik al vroeg schrijven en kerfde deze tot grote ontzetting van mijn ouders, in een prachtig oude gipsen buste van een Boeddha.
Ook verbeelde ik mij dat ik al heel vroeg kon lezen en lag dan languit op de grond, de krant ondersteboven voor mijn neus, de zelfverzonnen berichten voor te lezen. Maar dat ik al wat kon lezen voor ik in de eerste klas van de lagere school terechtkwam, was een feit.

Boeken hebben altijd een enorme aantrekkingskracht op mij gehad. Geschreven tekst vind ik geweldig, dat je van 26 letters hele zinnen, hele verhalen, hele boeken kan schrijven!

Gek genoeg heb ik vroeger mijn gedachten nooit toevertrouwd aan een dagboek. Misschien vond ik dat te 'saai', te voorspelbaar; ik had het immers al meegemaakt? Ik verzon liever verhaaltjes. De wereld zat vol verrassingen die mijn fantasie prikkelden, fantasieën die ik zonder enige schroom aan het papier toevertrouwde.
Op school waren de opstellen met een vrij onderwerp favoriet, niet zelden waren de opstellen nog lang niet af voor de bel ging. Ik zette er dan onder "wordt vervolgd" wat niet altijd werd gewaardeerd met een hoog cijfer! Een opstel hoorde immers binnen de gestelde tijd af te zijn....

Toen ik 10 was beheerde ik een buurtkrantje waar ik niet alleen het buurtnieuws en de feuilleton voor mijn rekening nam maar ook de puzzel (en puzzelen doe ik nog steeds graag).
Het krantje was geen lang leven beschoren, er was nog zoveel meer te doen in het leven van een beginnende tiener.

Later schreef ik columns voor personeels- en clubbladen en lange brieven naar huis vanuit mijn favoriete vakantieland Engeland.

Tussen 1999 (mijn scheiding) en 2009 (mijn tweede huwelijk) is mijn leven bij tijd en wijle heftig geweest. Al die jaren is de naam 'Varras' erg belangrijk geweest voor mij. Een 'varras' is namelijk een grote koevoet waarmee de Finse landarbeiders (ingehuurd door de Zweden die hun kaalgestookte bossen - al het hout ging naar de ovens van de ijzerindustrie- graag zagen veranderen in akkerbouwgebieden), grote keien en rotsblokken uit de grond wrikten om de grond gereed te maken voor de verbouw van gewassen.
Mijn 'varras' gebruikte ik steeds opnieuw om mijn leven weer naar een volgend niveau te heffen. Het is nog steeds mijn trouwe metgezel.

Pas in 2010 begon het echte schrijversbloed weer te kriebelen; mijn man (die eind 2016 tot mijn intense verdriet plotseling overleed) en ik kochten een camper en maakten prachtige reizen door Europa. De reisverslagen zouden alleen de meeste bijzondere gegevens bevatten, meer geheugensteuntjes voor later maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en het werden, jawel, uitgebreide dagboeken.

Nog leuker waren de mensen die je onderweg zag en sprak. En al gauw ontstonden er nieuwe verhalen in mijn hoofd die ik natuurlijk ook op papier moest zetten. Maar hier hanteerde en hanteer ik nog steeds, een hele strenge regel. Ik schrijf niet over mensen die we gesproken hebben, ook al is het maar "goedemorgen" en "wat een prachtige dag". Ogen en stemmen vertellen veel over de persoon waardoor ik alleen wilde schrijven over 'mensen uit de verte'.
Want er zijn namelijk uit de verte mensen die zich net iets anders gedragen dan je zou verwachten. Je vraagt je dan af waarom iemand zich zo gedraagt en daar komt dan de fantasie weer om de hoek kijken en ontstaan er verhalen die qua namen, persoonsbeschrijvingen, achtergronden en leeftijden, niet overeenkomen met de werkelijkheid maar puur aan mijn eigen fantasie zijn ontsproten. U moet dit goed in gedachten houden als u mijn boeken leest.

Kijken en observeren is een prachtig goed, er een verhaal van maken is nog leuker. Ik denk dan ook dat veel camperaars en andere rondtoerende reizigers, veel van de verhalen zullen herkennen. Het gaat over mensen die we allemaal wel eens tegenkomen. Observaties die we allemaal wel eens doen.

Daarom heet mijn eerste boek "Observaties".

Het tweede boek is in de maak, er liggen nog genoeg verhalen te wachten.

Daarnaast werk ik aan een roman die heel wat meer tijd in beslag gaat nemen maar ook veel plezier geeft. Vooral omdat ik nog niet weet hoe het eindigt!

Het verdriet rond het overlijden van mijn allerliefste echtgenoot is nog vers maar zijn nimmer aflatende enthousiasme over de verhalen, zijn opbouwende kritiek en zijn geduldig luisteren, stimuleren mij om verder te gaan.
Dat de publicatie pas na zijn dood gebeurt is jammer, wat zou hij trots zijn geweest. 
Dank mijn lief voor al je steun!

U als lezer wens ik veel herkenbaar leesplezier.

Helen