Ken je dat gevoel dat je hoofd en lijf zoveel energie bevatten dat je er een lamp mee zou kunnen laten branden? Of alle schijnwerpers van een stadion!!
Zo'n week heb ik achter de rug en nog is mijn energie niet op, er is nog genoeg.
Toch voel ik mij een beetje leeg. Leeggeschreven is een betere benaming.
De energiestoot krijg ik altijd gratis van de herfst; de prachtige kleuren, de schitterende wolkenpartijen, de koele lucht die je mag inademen. Er is zoveel te zien, te ruiken en te beleven!
Dan word ik uit mijn zomerslaap gewekt. Eerst kleine plaagstootjes en daarna barst het los!
En als je dan ook nog met een goede vriend praat over de gedeelde liefde voor de Scandinavische winters, ja, dan komen de grote energiestoten.
Mijn lijf werd actiever (val je weer van af) en mijn hersens werkten op volle toeren: de verhalen stapelden zich op en vlogen op 'papier'. Vanuit een kort verhaal vormden zich ineens 4 verhalen en er horen er nog twee bij te komen. Ik zit er aan te denken om dat in een e-book vorm als toegift bij mijn eerst volgende boek cadeau te doen. Het is hetzelfde genre; nog even over puzzelen.
De najaarskleuren nodigden ook uit een cover voor mijn volgende boek te maken en nee, ik verklap nog niets! Binnenkort ook praten over een trailer voor dit boek. Spannend vooral omdat dit mijn eerste trailer wordt.
Goed, de verhalen.... in het Nederlands komt er op dit moment weinig uit. Op de achtergrond werk ik aan mijn roman, ook daarvoor zijn de ideeën nog lang niet opgedroogd.
Nu is de aandacht voor de verhalen in het Engels op mijn Blog 'Helen Varras' Story Book', daar is meer dan voldoende inspiratie voor.
Ik droom er niet van (of over) maar word toch 's morgen wakker met ideeën en plannen en ondanks dat ik een vast schema (discipline!!!) aan wil houden, gebeurt het dat ik direct na het ontbijt achter mijn laptop zit en de andere taken naar de middag verschuif. Of ik maak dan aantekeningen of ik schrijf het korte verhaal.
Vorige week heb ik meerdere verhalen geschreven, ook daar haal ik energie uit behalve dat ik het er in stop. Alleen de twee van vrijdag en zondag vroegen meer energie dan ik verwacht had.
Het eerste is 'Anxiety', geïnspireerd door een foto ergens in een verlaten huis genomen.
Ik mocht zelf kiezen welke foto en er waren geen richtlijnen dus ook geen achtergrondverhaal. Dat laatste vooral op mijn verzoek. Zo'n 'abandoned' foto laat ik graag zelf spreken. Ik kijk er naar en kruip er in. De voorwerpen maar ook zeker de manier waarop de fotograaf er naar gekeken heeft, wil ik in mij kunnen opnemen. Waar de fotograaf het hele pand gezien heeft, zie ik alleen maar iets binnen een klein kader.
Geen enkele fotograaf heeft hier bezwaren tegen gehad. Ze willen ook geen van allen het verhaal voordat het op mijn Blog geplaatst wordt, lezen. En heel vaak gebeurt het (vaker wel dan niet) dat het verhaal soms kippenvel bezorgend overeenkomt met de gevoelens van de fotograaf in het betreffende pand. Dat ervaren we dan beiden als heel bijzonder en soms een beetje onaards.
Toen ik door de schitterende galerie van Cameron and Evans Fine Art Photography bladerde, trof mij steeds opnieuw de misschien wel minst mystieke foto. Een foto die mijn hart raakte, waar ik veel verdriet en soms angst in zag. Het origineel werd mij gemaild en schermgroot heb ik het op mij in laten werken.
Daarna ben ik gaan schrijven en schrijven. Ik werd niet de hoofdpersoon maar was wel getuige van zijn enorme verwarring en zijn angst. Het was goed dat hij tegen het eind van het verhaal niet meer bestond; ik raakte emotioneel bij hem betrokken. Het verbaasde mij niet dat mij later verteld werd dat de fotograaf en zijn partner in dat huis enorm veel verdriet ervoeren.
Na dit verhaal had ik op korte termijn een tegenhanger nodig. Niet dat ik rond bleef lopen met 'Anxiety' - ik kon daar gewoon afstand van nemen - maar nu zocht ik naar liefde, romantiek.
Hiervoor gebruikte ik een foto van een Ierse hobby fotograaf.
Ook deze foto bleef maar roepen "ik, ik, ik....". Hetzelfde ritueel, kijken en er inkruipen. Helemaal tot de gedoofde haard op de achtergrond. En zo werd 'Wind of Seasons' geboren. Een verhaal dat zich in Noord Ierland afspeelt. En het begint zoals met alle verhalen, natuurlijk niet in deze tijd.
De hoofdpersoon is uiteraard niet biografisch -zo oud ben ik niet en alle verhalen zijn pure fictie - maar zij en ik delen wel onze liefde voor de herfst.
Eenmaal de laatste woorden geschreven, kwam ik terug in de werkelijkheid en was ik zelfs verbaasd dat ik in mijn eigen keuken zat en niet op een klif aan een woeste zee stond.
 |
| Photo: Helen Varras |
En daarna was ik een beetje leeg.
Gelukkig kan ik ook
hier genieten van de wind en het uitzicht. Ik deed dat vorige week en maakte bijgaande foto. Het kijken hiernaar houdt het energiepeil in mijn batterijtje op orde!
Ik wens jullie een prachtige herfst!
Helen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten