Hier is het ook al zo gezellig!

Kinderen, zelf heb ik ze niet, vaak wordt er dan gedacht dat je niet van kinderen houdt. Mis... kinderen zijn fantastisch! Het leukste vind ik ze als kleuter en ze je aan het lachen maken met hun uitspraken.
Of als tieners wanneer ze te klein zijn voor tafellaken en te groot voor servet. Ook zo'n heerlijke maar rake uitspraak. Zelf vond ik mijn tienerjaren maar niets: jaren van frustraties, opspelende hormonen, verliefd op de verkeerde en de verkeerde op jou. En dan nog de middelbare school waar je je doorheen moet worstelen; 's morgen opgesloten worden, verplichte uurtjes en aan het eind van de dag weer losgelaten worden.
En dan mag je tussendoor ook nog niet eens naar buiten zitten staren en je verliezen in de vele toekomstdromen, het mooie weer, de fascinerende sneeuwbuien waarvan ik altijd dacht dat ze op zouden houden als ik niet bleef kijken..... Op school voelde ik mij vreselijk opgesloten.
De enige uurtjes die ik leuk vond waren de opstellen tijdens de Nederlandse les, vooral de vrije onderwerpen. Hiermee kon ik mij vrijelijk 'buiten de school' wanen en mij helemaal uitleven.

Terug naar kinderen. En hun uitspraken. Ik denk aan mijn toen nog kleine buurmeisje. Zij was 3 toen ze naast ons kwam wonen en verbaasd was dat wij geen Achterhoeks spraken maar Nederlands.
Dit bracht haar in verwarring, ze kon dan ook niet nalaten te vragen: "Zegg'n jullie noe Peers of Poars?" Nee, lieverd, wij zeggen 'paars'.

Mijn vader las haar voor uit het Grote Sprookjesboek, ze luisterde ademloos. Toen het verhaal uit was zei ze in haar beste Nederlands: "Leest u nog eens voor van Assepoester met haar stijfmoeder en stijfzusters?"

In 2006 werkte ik - toen 51 jaar - bij een permanente tentoonstelling waar op een dag een vader met zijn 4 jaar oude zoontje kwam. Het joch raakte niet uitgekeken op de zieke vogel die bij mij achter de balie stond en op gezette tijden medicijnen kreeg. Toen ik de rekken met folders ging aanvullen, hielp hij enthousiast mee en kletste honderduit over zijn tamme konijn dat thuis was. Maar het werd voor hem tijd om naar huis te gaan, hij liep aan de hand van zijn vader al bijna buiten toen hij ineens weer naar binnen holde en tegen mij zei: "Kom je ook een keertje bij mij spelen?"
Dit voelde als het grootste compliment van de wereld!

In 2009 werd het huis verbouwd, de aannemer moest een zaterdag doorwerken en vroeg of hij zijn 3 zoons mee mocht nemen; leeftijd 4, 7 en 12. Natuurlijk, ik organiseerde een cake- en pannekoekbakdag waarbij de jongste boven op een stoel tot aan zijn oren in het meel zat.
Mijn inrichting (inclusief de WC) lijkt in niets op een toonzaal van Jean de Bouvrie of de catalogus van Ikea, kennelijk vond de jongste dit leuk. Hij moest op een geven moment naar de WC maar wilde in zijn eentje, zo groot was hij al. Ik zag hem gaan; bij de WC stond hij op zijn tenen naar de deurkruk te reiken, deed de deur open, keek naar binnen, draaide zich om en riep luid naar zijn broers: "Kom eens kijken! Hier is het ook al zo gezellig!"

Maar tieners kunnen er ook wat van!
Een welbespraakte en zeer spontane 14 jarige dochter van een bevriend dierenarts bij wie ik stage liep op mijn 43ste, kon behoorlijk rake opmerking maken waarmee ze graag reacties uitlokte. Ik vond haar amusant, herkende iets van mijzelf en moest vaak om haar lachen. Op een gegeven moment stond ze in de praktijkruimte wat te dralen terwijl ik aan het opruimen was.
"Weet je" begon ze "Toen papa zei dat er een stagiaire kwam dacht  ik 'leuk, iemand waar ik lol mee kan trappen' maar nu is er zo'n middelbaar mens waar ik niet tegenop kan!!"

Een van de zoons van een part time baas, de knul was 15, ging mee in het gehuurde vrachtwagentje om overjarige administratie te laten vernietigen. Ik was toen 47 en zat achter het stuur.
Het was een leuk joch dat heel graag boeken las, hij leende er dan ook veel van mij waar we achteraf over discusieerden. Een serieuze tiener die behoorlijk verstandig uit de hoek kon komen.
Maar terwijl hij daar naast mij zat en ik de vrachtwagen achteruit de hal van het vernietingsbedrijf inreed, werd ik toch even geconfronteerd met zijn echte leeftijd. Hij zei: "Voor een oude vrouw rijd je nog hartstikke goed!"

Ach, kan het kwaad om door de jeugd weer eens met beide benen op de grond gezet te worden? Welnee....

Ze worden veel te gauw groot en veel te snel wijs. Vandaag moest ik even aan hun onschuldige jaren denken, mij afvragend hoe het met het jochie met het konijn zou gaan.

Met het buurmeisje van 3 heb ik nog steeds contact; intussen is ze zelf moeder van prachtige zoons.

Geniet van ze, ze zijn groot voor je het weet!

Helen