Het is vandaag 'Geen Weer'.
Al van kleins af aan mijn uitdrukking voor zo'n dag als vandaag waar de zon niet schijnt, het nauwelijks waait, er geen blauwe lucht is en waar het niet regent, sneeuwt, hagelt of mistig, of koud of warm is.
De vogeltjes in mijn tuin trekken zich hier niets van aan, ze kwetteren de hele dag, vliegen af en aan met mugjes en andere insecten en slaan alarm zodra er iets of iemand te dicht bij hun jongen komt.
Maar ze slaan geen alarm als de honden te dicht bij komen, die horen nu eenmaal bij de tuin.
De jongste hond (ik schreef hier al eerder over) is stapel op vogeltjes. Als het moet verdedigt hij ze ook tegen indringers.
Helaas is hij een vriendje verloren; een van de dikke gemoedelijke houtduiven is opgegeten door de Sperwer die hier natuurlijk ook rondvliegt. Triest zat de hond bij de berg veren, het enige dat nog over was van de duif.
Hij vond dat ik ook moest komen kijken. Terwijl hij daar zat bleef hij maar van de veren naar mij kijken en weer terug. Samen hebben we het opgeruimd.
Vandaag dus een echte dag om na mijn huishoudelijke werkzaamheden in de ochtenduren, weer aan mijn roman te schrijven.
Gistermiddag schoot ik ook zo lekker op, de tijd vloog voorbij en ik vond het jammer te moeten stoppen: er moet gegeten worden, niet alleen door mij maar ook door mijn 'zoo'.
En toen was het alweer avond, een avond waar ik mij op verheugde. Via Messenger kreeg ik een berichtje van een 'oude' (niet in leeftijd) dierbare vriend die vroeg of ik tijd had om weer even bij te praten. Altijd!
Onze vriendschap begint in 1999 toen ik in een klein dorpje ging wonen. Een schattig dorpje aan het water met een oude kern met enorme bomen, twee kerkjes, schattige huisjes en vooral ontzettend leuke en lieve mensen. Echt het dorpje uit 'Langs het tuinpad van mijn vader' van Wim Sonneveld.
Een dorpje dat voelde (en nog steeds voelt, ik woon er niet meer maar ben er regelmatig) als een warm bad.
En in dit dorpje woonde deze goede vriend in een klein bejaardenhuisje een blok verder dan mijn bejaardenhuisje.
Even uitleggen, wij zijn allesbehalve bejaard maar de huisjes werden ook verhuurd aan jonge mensen. Beslist een goede combinatie oud tussen jong in een dorp waar burenhulp nog heel vanzelfsprekend is.
Vriend en ik raakten aan de praat en in de jaren die volgden was het gewoon fijn om zo nu en dan even bij elkaar op bezoek te zijn, te praten, de blije en verdrietige dingetjes te delen en te genieten van klassieke muziek met een hapje en een drankje.
Onze levens waren onafhankelijk van elkaar op zijn tijd beslist turbulent te noemen en dat schiep ook een band. Nog even en we vieren 20 jaar vriendschap.
Beiden verhuisden we en zagen elkaar veel minder, soms hadden we meer dan een jaar geen contact. Maar zoals mijn goede 'oude' vriend gisteren zei: "We kunnen elkaar heel lang niet zien of spreken maar als het wel gebeurt beginnen we gewoon weer waar we gebleven waren!" En zo is dat.
Mijn vriend luistert niet alleen net als ik graag naar klassieke muziek, maar hij leest ook heel graag.
Ik zit er ernstig over te denken om te vragen of hij 'proof reader' wil zijn. Want als er iemand correct Nederlands schrijft en spreekt en een fantastisch en scherp gevoel voor humor heeft, dan is hij het wel.
Dank voor je vriendschap Vriend!!
Ik wens iedereen zo'n vriend (en gelukkig mag ik meerdere geweldige echte mesnen tot mijn vriendenkring rekenen!).
Ook wens ik iedereen een fijn en vooral zonnig weekend met goede gesprekken, boeken en muziek.
Helen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten