Gisteravond heb ik net als mijn medelanders, stilgestaan bij de slachtoffers van de 2e Wereldoorlog en de oorlogen daarna.
Ik ervaar dit ieder jaar weer als enorm indrukwekkend. Om 6 uur 's avonds ging de vlag halfstok en op dat moment stond ik in mijn eentje in de voortuin stil bij de doden.
Zoals de meeste mensen is er ook familie van mij omgekomen, gefusilleerd op de Waalsorpervlakte.
Een verre oom die in de jaren 40 en 41 met zijn camera veel filmpjes van de familie heeft gemaakt waardoor ik ook nu nog, binnen kan kijken bij mijn overgrootouders die ik nooit heb gekend.
De herinneringen aan deze oom, ook al mocht ik hem nooit ontmoeten, blijven op deze speciale manier altijd voortleven.
Mijn moeder is 10 jaar na de eerste wereldoorlog geboren en ik 10 jaar na de tweede. Mijn moeder kon gelukkig veel over de oorlog vertellen. Ik ben haar daar dankbaar voor.
Mijn vader heeft 3 jaren doorgebracht in Japanse kampen, hij kon daar net zoals zijn zuster, niet over praten. Tot 3 jaar voor zijn dood, het was schokkend. Voor hem dat hij het ineens wilde vertellen en voor ons om het te horen. Wij begrepen volkomen waarom hij zo lang gezwegen had.
De vader van mijn vader heeft de oorlog niet mogen overleven, zie mijn allereerste verhaal in dit Blog.
Dodenherdenking en Bevrijdingsdag liggen mij ook mede daarom, na aan het hart.
Vandaag - Bevrijdingsdag - draag ik een bijzondere armband waar een even bijzonder verhaal achter zit.
In 1995 was ik een van de vele duizenden vrijwilligers die mee mochten helpen en getuige mochten zijn bij de verwelkoming van vele Amerikaanse en Canadese Veteranen die ons land in 1945 hebben bevrijd, 4 dagen om nooit meer te vergeten. Voor de Veteranen en hun families was dit buitengewoon emotioneel. Maar ook voor de vrijwilligers. De emoties op de gezichten van al deze mensen te mogen zien die ook nog eens cadeautjes hadden meegenomen voor ons, te mogen luisteren naar hun herinneringen, getuige te mogen zijn van hun tranen bij het graf van gesneuvelde kameraden, dat alles is onvergetelijk en draag ik voor altijd mee in mijn hart.
De vrijwilligers waren toegewezen aan vaste groepen Veteranen toch komt de armband van een Veteraan uit een andere groep uit een andere regio. Deze charmante Canadees kwam naar mij toe, pakte mijn hand, legde er een armband in en zei: "This is a very special bracelet. A young Dutch girl gave it to me on May 5 1945. Today, May 5 1995, is the right day to give it back to Holland and you symbolize this girl for me".
In mijn hand lag een armbandje van fijne schakels met daarin 11 schildjes met de wapens van de (toen nog 11) Nederlandse provincies. Al die 50 jaren had deze bevrijder dit armbandje zorgvuldig bewaard zonder te weten hoe de geefster heette.
Ik keek hem aan en zag dat ook bij hem de tranen over de wangen liepen. We hebben eventjes doodstil gestaan in een warme omhelzing.
Net als hij niet wist hoe de geefster heette, weet ik de naam van de Veteraan niet. Maar zijn gezicht en zijn tranen zal ik nooit, nooit meer vergeten.
Het armbandje draag ik vandaag, 5 mei, de dag van de Bevrijding.
Daarna wordt het weer zorgvuldig opgeborgen bij het briefje waar deze geschiedenis in staat zodat mijn erfgenamen het niet achteloos weggooien.
Maar misschien geef ook ik het bij mijn leven weg aan iemand waarvan ik weet dat de volle betekenis van de armband, in het hart voortleeft. Een volgende generatie die beseft hoe waardevol vrijheid is.
Helen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten