'Observaties' in 'Kampeerauto' no. 5

Niet geheel zonder trots wil ik hier even vermelden dat er in de 'Kampeerauto', het magazine van de NKC (Nederlandse Kampeerauto Club en met 41.000 leden de grootste van Europa!) een recensie staat van mijn boekje 'Observaties'.

Natuurlijk wil ik de NKC vanaf hier ontzettend bedanken! Ik hoop dat er zich nog meer leden gaan aansluiten bij deze fantastische vereniging die op alle fronten de belangen van iedere camperaar behartigt.

De recensie luidt als volgt:

"Wie reist, ziet veel mensen en heeft vaak tijd genoeg om ze te observeren en soms zelfs over ze te fantaseren. De medemens wordt zo snel in een hokje geplaatst, al kan de werkelijkheid soms heel anders blijken.
Helen Varras, pseudoniem van een NKC-lid, heeft twaalf camperverhalen geschreven en uitgegeven in het e-book 'Observaties'.
Ze zijn geheel ontsproten aan de fantasie van de schrijfster, maar vinden wel hun oorsprong in vele reizen met de camper door Europa. Zo nu en dan leidt dat tot voor camperaars herkenbare taferelen.
Een heerlijk boek om even bij weg te dromen."

Observaties, Helen Varras, Smashwords Edition, e-book, 4,50 Euro."

!!! Het boekje is ook verkrijgbaar bij Bol.com, Kobo en iBook (Apple) !!! De link naar het boekje vindt u aan de rechterkant in dit Blog.

Helen

Klassieke muziek, knuffels en een Pluviofiel

De week begint een stuk koeler!

Ongetwijfeld hebben jullie allemaal genoten van de tropische temperaturen in ons kleine 'kikkerlandje'.
Zaterdag was het hier om half 6 's middags nog 29 graden. Hoeveel ik ook van zon houd, zodra het boven de 22 graden komt vind ik het al tropisch.
In de 10 jaar dat ik alleen was, heb ik er serieus aan gedacht mij in te schrijven bij een Dating Site voor Inuit (de officiële benaming voor Eskimo's).

Net als mijn honden verstop ik mij op warme dagen graag op een schaduwrijke plek. Mijn energie zakt tot het nulpunt en ik ben 'mijzelf te veel'.
Gelukkig begon de warme zaterdag mooier dan ik mij had kunnen wensen. Ik had bijzonder bezoek, een vriendschap die terug gaat tot 1982. Reken maar uit, 35 jaar!! En goede vriendschappen verdwijnen nooit!
Ik heb dan ook genoten en hoorde later van mijn lieve buurvrouw dat ze het zo fijn vond om zoveel gelach te horen. Een bezoek met knuffels waar ik nog lang op teer en die veel emoties losmaakten. Een forse vleug Vroeger met een stevige vleug Heden. En alles mooi met elkaar verweven, afgewerkt met een prachtige gouden rand.
Voor herhaling vatbaar!

Zondag was gelukkig een minder warme dag ook al kwam de temperatuur nog boven mijn maximum van 22 graden uit. Er stond alweer behoorlijk veel wind maar die maakte het heerlijk aangenaam zodat ik ontspannen buiten mijn morgenkopje heb gedronken.

's Middags had ik heel andere plannen waar ik mij ook ontzettend op verheugde.
Ik heb al eerder genoemd dat ik heel erg van klassieke muziek houdt. Tijdens het schrijven draai ik bijna altijd klassieke muziek die ook bijna altijd past bij de tekst in het boek. Of zou het andersom zijn.... zou de muziek de tekst en sfeer beïnvloeden? Hmmm... hier ga ik serieus over nadenken..... wordt vervolgd.

Op het prachtige Friese Buiten 'Fogelsang State' was een 'inloop concert'. Verschillende musici van jong tot 'oud' spelen iedere laatste zondag van mei, juni, juli, augustus, september en oktober voor een muziekminnend publiek. Deze evenementen worden 'Muziek rond de Vleugel' genoemd.
Deze concerten en vele anderen, worden georganiseerd door Stichting Kunstkring Hardegarijp die geheel door vrijwilligers wordt gerund.
De muziekevenementen worden altijd goed bezocht en zijn zeer de moeite waard.
De locaties van de huisconcerten verschillen maar 'Muziek rond de Vleugel' vindt dus op Fogelsang State plaats.

Gistermiddag mocht ik luisteren naar Trio Duetto  met  Lidwien van der Veer( mezzo sopraan)  zang, Gerda Groeneveld (alt)  zang, Bauke Sienema  (piano) ; Nyne Schippers piano; Metty van Gorkum ( piano) en Gerard van Gorkum( dwarsfluit).
Ik zat in een van de prachtige kamers van de State met voor mij de musici die allemaal vol overgave speelden en zongen. Links van mij keek ik uit op de oprit van de State en genoot van de prachtige oude bomen die volop in het frisse groene blad staan. De entree van de oprit voert over een 'gracht' waarin de bomen weerspiegelen. In de kleine stille momenten en de pauze, hoorde je de vele vogels in het park hun eigen concert ten gehore brengen. Puur, puur genieten.
Het was ook fijn om weer bekende gezichten te zien en even een knuffel te geven en te krijgen. Het weekend bewees opnieuw dat Knuffels (ja, met een hoofdletter!) bijzondere juweeltjes zijn die niets kosten maar wel heel veel vreugde brengen.
Maar ook van de rondleiding op de State heb ik genoten. Dank aan de enthousiaste gids.

En dan vandaag, maandag. Tot mijn grote vreugde regende het even vanmorgen! En als rasechte Pluviofiel genoot ik daar ontzettend van. Jullie zullen mij wel een beetje vreemd vinden maar ik houd echt van regen en ook van mist (de laatste natuurlijk minder als ik in de auto zit).
Regen en mist geven mij altijd zo'n 'thuis gevoel'. Behaaglijkheid, gezelligheid, een warm kopje thee, een lampje, kaarsje. De wereld is kleiner.... Niets mooier dan de druppels die van de bomen vallen. Dat zachte tikkende geluid dat ook leven betekent. In de zomer ruikt het dan zo heerlijk fris en in de herfst de geuren van de rottende bladeren en paddenstoelen. Regen en mist zijn de waterverf van de  natuur.

Morgen weer droog en tijd om de grasmaaier aan te zwengelen.
Daarna gaan de temperaturen weer omhoog en echt, dat gun ik iedereen die geen Pluviofiel is en van veel warmte en zon houdt.
Waar ik mij dan ga verstoppen? Daar moet ik nog even over denken....

Helen

Geen Weer en Oude Vriendschappen

Het is vandaag 'Geen Weer'.

Al van kleins af aan mijn uitdrukking voor zo'n dag als vandaag waar de zon niet schijnt, het nauwelijks waait, er geen blauwe lucht is en waar het niet regent, sneeuwt, hagelt of mistig, of koud of warm is.

De vogeltjes in mijn tuin trekken zich hier niets van aan, ze kwetteren de hele dag, vliegen af en aan met mugjes en andere insecten en slaan alarm zodra er iets of iemand te dicht bij hun jongen komt.
Maar ze slaan geen alarm als de honden te dicht bij komen, die horen nu eenmaal bij de tuin.
De jongste hond (ik schreef hier al eerder over) is stapel op vogeltjes. Als het moet verdedigt hij ze ook tegen indringers.
Helaas is hij een vriendje verloren; een van de dikke gemoedelijke houtduiven is opgegeten door de Sperwer die hier natuurlijk ook rondvliegt. Triest zat de hond bij de berg veren, het enige dat nog over was van de duif.
Hij vond dat ik ook moest komen kijken. Terwijl hij daar zat bleef hij maar van de veren naar mij kijken en weer terug. Samen hebben we het opgeruimd.

Vandaag dus een echte dag om na mijn huishoudelijke werkzaamheden in de ochtenduren, weer aan mijn roman te schrijven.
Gistermiddag schoot ik ook zo lekker op, de tijd vloog voorbij en ik vond het jammer te moeten stoppen: er moet gegeten worden, niet alleen door mij maar ook door mijn 'zoo'.

En toen was het alweer avond, een avond waar ik mij op verheugde. Via Messenger kreeg ik een berichtje van een 'oude' (niet in leeftijd) dierbare vriend die vroeg of ik tijd had om weer even bij te praten. Altijd!
Onze vriendschap begint in 1999 toen ik in een klein dorpje ging wonen. Een schattig dorpje aan het water met een oude kern met enorme bomen, twee kerkjes, schattige huisjes en vooral ontzettend leuke en lieve mensen. Echt het dorpje uit 'Langs het tuinpad van mijn vader' van Wim Sonneveld.
Een dorpje dat voelde (en nog steeds voelt, ik woon er niet meer maar ben er regelmatig) als een warm bad.
En in dit dorpje woonde deze goede vriend in een klein bejaardenhuisje een blok verder dan mijn bejaardenhuisje.
Even uitleggen, wij zijn allesbehalve bejaard maar de huisjes werden ook verhuurd aan jonge mensen. Beslist een goede combinatie oud tussen jong in een dorp waar burenhulp nog heel vanzelfsprekend is.

Vriend en ik raakten aan de praat en in de jaren die volgden was het gewoon fijn om zo nu en dan even bij elkaar op bezoek te zijn, te praten, de blije en verdrietige dingetjes te delen en te genieten van klassieke muziek met een hapje en een drankje.
Onze levens waren onafhankelijk van elkaar op zijn tijd beslist turbulent te noemen en dat schiep ook een band. Nog even en we vieren 20 jaar vriendschap.
Beiden verhuisden we en zagen elkaar veel minder, soms hadden we meer dan een jaar geen contact. Maar zoals mijn goede 'oude' vriend gisteren zei: "We kunnen elkaar heel lang niet zien of spreken maar als het wel gebeurt beginnen we gewoon weer waar we gebleven waren!" En zo is dat.

Mijn vriend luistert niet alleen net als ik graag naar klassieke muziek, maar hij leest ook heel graag.
Ik zit er ernstig over te denken om te vragen of hij 'proof reader' wil zijn. Want als er iemand correct Nederlands schrijft en spreekt en een fantastisch en scherp gevoel voor humor heeft, dan is hij het wel.
Dank voor je vriendschap Vriend!!

Ik wens iedereen zo'n vriend (en gelukkig mag ik meerdere geweldige echte mesnen tot mijn vriendenkring rekenen!).

Ook wens ik iedereen een fijn en vooral zonnig weekend met goede gesprekken, boeken en muziek.

Helen

Update dag

Er zijn veel soorten dagen: zon-dag, maan-dag, blauwelucht-dag, bewolkte-dag, wind-dag (en die wind is vandaag toch nog koud!) en update-dag.

Vrijdag was het bij mij Grote Update-dag.
Toen ik bij Skype ging werken ben ik het Blog Skype Lifestyle begonnen (in het Engels) en dat Blog trok verschrikkelijk veel lezers, in totaal gaven de statistieken 48.500 aan.
Niet iedere post ging over Skype alleen maar ook over mijn Lifeystyle want die veranderde behoorlijk door mijn schitterende baan bij Skype.
Na 4 jaar hard werken (maar daar worden we alleen maar sterk van) en 1 x in de maand een week op 1 van de hoofdkantoren zijn, ben ik gestopt om samen met mijn man in onze camper door Europa te reizen.
Heb ik mijn werk gemist? Heel, heel soms. Mijn fantastische collegae veel meer en met sommigen heb ik nog steeds contact.

Terug naar mijn Blog. Ik zag dat het nog steeds veel bezocht werd ondanks dat ik er sinds 2009 geen berichten meer op had gezet.
Noem het nostalgie maar ik ben teruggekeerd naar dat Blog. Nu niet meer over Skype maar over mijn nieuwe leven als schrijfster (freelance, proeflezer, vertaalster). En de berichten daar blijf ik in het Engels schrijven.
Dus twee Blogs: eentje in het Nederlands en eentje in het Engels. Wel handig want ik wil natuurlijk mijn boekjes en boeken, graag ook in het Engels gaan uitgeven.

Op Skype Lifestyle kwam ik tot de ontdekking dat een aantal (nieuwe) functies niet werkten bij het oude thema dat ik overigens nog steeds prettig, duidelijk en overzichtelijk vond.
Het had wat voeten in aarde voor ik een thema vond dat mij op al die punten aansprak.
Het gevolg is dat het een totaal ander uiterlijk heeft gekregen, meer 'feminine' zullen we maar zeggen. Met kleurtjes die een klein beetje naar het Blog dat je nu bezoekt, verwijzen.

Wat kan een mens druk zijn met een blog dat al zo lang 'ongebruikt' is: alle links moesten gecontroleerd, verwijderd of aangepast worden. Niet alleen de achtergronden, balken en tekstvakken moesten aangepast worden maar ook de lettertype's en kleuren (vond ik).
En wat vond ik het leuk om op die manier weer bezig te zijn!

Eenmaal klaar kon ik het niet laten om een aantal oude berichten terug te lezen, dat deed mij toch wel wat en om heel veel redenen. Soms werd ik een beetje emotioneel, soms moest ik glimlachen maar in alle gevallen bracht het mooie herinneringen naar boven. A walk down memory lane. A very pleasant walk I have to say.
Oh nee, dit is het Nederlandse Blog....

En ja, toen was ook dit Blog aan de beurt. Niet dat ik er op uitgekeken was, maar het kan nooit kwaad om het zo nu en dan aan te passen. Veel is er niet veranderd; wat links in de Blog titel en een andere achtergrond.

En zo werd een zater-dag een update-dag. Beslist een leuke dag!

Dag!

Helen

Madeliefjes

Madeliefjes zijn, zoals de naam al verraadt, lief. De kleine witte bloemetjes met de gele hartjes die zich naar de zon keren, staan in groten getale in mijn grasveld.
Ik kan er eindeloos van genieten maar weet dat het gras harder groeit. Dit betekent dat als de Madeliefjes in volle bloei staan, de grasmaaier hard moet werken om het grasveld te egaliseren.

Vanmorgen moest het echt gebeuren. Het had al veel eerder moeten gebeuren maar of het gras was te nat of ik had  dringende andere bezigheden.
Tijd om de oude sokken over mijn broekspijpen heen te trekken en mijn gekouste voeten in de tuinschoenen te proppen.
Het is een zeer warme dag die wat benauwd aandoet door de sluierbewolking. Maar mij horen jullie niet mopperen, het is te lang te koud en te winderig geweest.

In 'maaitenue' de maaier en de kantjesmaaier uit de stalling gehaald en na een paar keer pompen (het is een oeroude benzinemaaier) en 1 keer goed aan het touwtje trekken, begon ik aan mijn ronde door de tuin.
De tuin is beslist niet eindeloos groot (mijn uitzicht wel maar dat wordt door mijn overbuurman onderhouden) maar al maaiend maak je heel wat meters, een gezonde bezigheid dus.
De 2 hondjes die niet bang zijn van het lawaaierige grasverslindende apparaat waren door de warmte te lui om hun heil elders te zoeken. Niet erg snugger want iedere keer als ik dichterbij kwam, verhuisden ze een metertje, de tong uit de bek en zo'n blik van: "Moet dat nu net op een dag dat wij eindelijk kunnen kiezen of we ongestoord in de schaduw of in de zon tussen de Madeliefjes willen liggen?"
Sorry hondjes, ook ik geniet ontzettend van al die schattige witte bloemetjes in de tuin maar er omheen maaien is een vreselijk karwei! Dus verder maar weer, het ene bloemetje na het andere verdween.
Maar Madeliefjes zijn hardnekkig en hebben een sterk, onverwoestbaar karaktertje; over een paar dagen is het grasveld weer vrolijk wit genopt.

Madeliefjes zijn eigenlijk een prachtig voorbeeld bij tegenslagen in het leven. Iemand kan nog zo hard en met ontzettend veel bombarie door je leven heenploegen, rug recht, hoofd omhoog en reiken naar de zon.
Want al is het bewolkt, achter al die wolken schijnt - echt waar - de warme gulle zon.

Helen

De dag na Moederdag

Moederdag..... commercie of gezelligheid?

Zelf ben ik geen moeder dus valt er niets te vieren. Helaas is mijn moeder in 2008 overleden, ik mis haar.
Mijn moeder vond gezelligheid op Moederdag veel waardevoller dan het krijgen van cadeautjes.
Ik kan mij herinneren dat ze van mijn vader altijd huishoudapparaten kreeg waar ze niet om gevraagd had.
Ach, mijn vader bedoelde het zo goed en gaf de cadeautjes samen met ons en met een blij gezicht alsof hij het apparaat zelf had uitgevonden..

Mijn vroegste herinneringen aan Moederdag zijn door ons vers- en scheefgesneden homperige plakken brood die zo dik belegd waren dat het bijna niet anders kon dat dan het van het brood in bed rolde.
Natuurlijk versgeperste sinaasappelsap dat op de trap naar boven uit het glaasje gutste waardoor het aan het kleedje op het blad ging vastzitten.
En kleurrijke tekeningen!
De mooiste beloning van al deze inspanning nadat je al dagen had lopen zeggen dat mama niet eerder uit bed mocht komen dan na de verrassing, was het ontzettend blije gezicht van mijn moeder. En de superknuffel die we kregen.

Mijn vader was wel erg gesteld op Vaderdag; inclusief gezelligheid en cadeautjes.
Maar hij had vaak niet het geduld om op onze 'ontbijt op bed' verrassing te wachten. En natuurlijk stond mijn moeder op tijd op om de ontbijttafel gezellig te dekken waardoor het een echt feestje werd.

En dan komt de tijd dat er niet alleen ouders maar ook schoonouders zijn. Aan de 'koude' kant was het net andersom: schoonmama hechte grote waarde aan Moederdag, schoonpapa veel minder aan Vaderdag. Dit maakte de keus 'wat bij wie' een stuk gemakkelijker.

Ach, nu zijn al die ouders er niet meer en ik kan de traditie niet voortzetten. Mijn broer wel, die kreeg 4 kinderen en een aantal kleinkinderen.
Toch ben ik het met mijn moeder eens dat Moederdag een zeer commercieel gebeuren is.
Op mijn brievenbus zit een 'reclame nee' sticker waardoor ik verschoond blijf van de kilo's folders waarin iedereen uitgenodigd wordt zijn of haar portemonnee om te keren om mama een onvergetelijke dag te bezorgen.
Andere vormen van reclame (vooral die op het internet) zie ik wel. Soms, in 'a wicked mood' heb ik wel eens de neiging om, als ik weer uitgenodigd wordt mijn moeder met een cadeau te verwennen, de mail te retourneren met het bericht: "Ik heb geen moeder meer!". Maar ik begrijp ook wel dat dat erg onaardig is van mij.

De herinneringen aan mijn moeder zijn dagelijkse cadeautjes. Ik ben haar dankbaar dat ik in dat nest geboren ben. Als mij heel vroeger door een leeftijdgenootje wel eens werd gevraagd: "Als je een andere vader of moeder kon kiezen, wie wordt dat dan?", moest ik het antwoord schuldig blijven. Ik kende niemand anders die ik in de plaats van mijn ouders zou willen hebben. En zelfs nu, een halve eeuw later, kan ik nog niemand bedenken.
Het was goed zoals het was. Ik heb veel van ze geleerd, kreeg altijd antwoord op al mijn vragen, er was heel veel liefde, we waren zo verschrikkelijk gewenst.
Geen Moederdag, wel dag Moeder, ik houd nog steeds van je mama en mis je.

De dikste knuffel van de wereld.

Helen

Zon-dag en donderdag

Vandaag schijnt de zon.
Natuurlijk waait het, het waait hier 360 dagen per jaar maar gelukkig niet altijd uit dezelfde richting!

Vandaag waait het door de fruitbomen en niet richting achterdeur.
Het geluid van de wind door de jonge bladeren is een geluid dat mij altijd weer terugvoert naar het prachtige Zweden waar meer dan genoeg bomen zijn om de wind een schitterend natuurlijk muzikaal stuk te laten spelen.
Het zachte ritselen dat van laag naar hoog gaat, ineens wegvalt voor een kleine adempauze (dus nu niet direct gaan klappen....!!), samenspeelt met het geluid van de wind zelf. Het geritsel dat de vogels begeleidt (of andersom). Hoe het ook klinkt, het klinkt nooit vals. Het klinkt altijd als muziek in mijn oren.

Mijn hondjes liggen afwisselend in de zon of de schaduw. Zo nu en dan komt er eentje even binnen kijken en vraagt dan om een knuffel die ik graag geef. Knuffels gaan over en weer want als ik een beetje verdrietig ben, krijg ik ongevraagd knuffels. Ze voelen dit haarfijn aan.

De duiven koeren in de boom, er zijn dit jaar twee nestjes: de Houtduif en de Turkse tortel.
De jongste hond die zelf heel graag zou willen vliegen - hij doet enorm zijn best maar komt niet zo ver van de grond - houdt de duivenechtparen goed in de gaten. Met zijn neus in de lucht, gefronste wenkbrauwen en oren zo hoog mogelijk, holt hij half op zijn achterpoten van de ene boom naar de andere.
Straks, als er kleine duifjes zijn, gaat hij 'babysitten'. Op zijn krent onder de boom, kan hij dat heel lang volhouden! Hij maakt mij altijd weer aan het lachen.

Vandaag heb ik een non-schrijfdag. Daar heb ik mij al dagen 'geestelijk' op voorbereid. Ik ben de afgelopen dagen dan ook lekker opgeschoten met mijn boek. Dat waren van die dagen dat ik gewoon niet kon stoppen met schrijven, ik liep in gedachten minstens een dag vooruit in mijn boek, mijn tikkende vingers konden de ideeën niet bijhouden. En dat voelde goed.

Vandaag dus andere dingen. Eerst heb ik een cake gebakken met de ouderwetse Wonderpan.
Half chocola/sinaasappel en half vanille/rum. Ruim op tijd voor het bezoek morgen van een schoonzusje.
Daarna heb ik de kalkoenfilet in een marinade gezet zodat dit goed kan intrekken. Het maakt het vlees ook zoveel malser.
Vervolgens waren de ingrediënten voor de Ciabatta aan de beurt: in kleine stukjes gesneden zongedroogde tomaatjes en zwarte olijven. Dat gaat samen met het meel morgenochtend in de broodbakmachine. Wat zal het lekker ruiken als schoonzusje en ik thuiskomen nadat ik haar van het station heb gehaald!

En straks ga ik de verjaardag van een 2-jarige vieren. Ik heb zijn moeder zien opgroeien van een echte tiener (met alle ups en downs) tot een echte moeder voor wie ik respect heb. En gelukkig is er ook een echte vader die evenveel respect verdient!
Het cadeautje ligt al in de auto, stel je voor dat ik het vergeet. Hoe leg je dat een ontzettend jarige peuter uit?

Het is dus vandaag niet alleen zon-dag en donderdag, het is vandaag ook verjaar-dag.

Helen

4 en 5 mei

Gisteravond heb ik net als mijn medelanders, stilgestaan bij de slachtoffers van de 2e Wereldoorlog en de oorlogen daarna.

Ik ervaar dit ieder jaar weer als enorm indrukwekkend. Om 6 uur 's avonds ging de vlag halfstok en op dat moment stond ik in mijn eentje in de voortuin stil bij de doden.
Zoals de meeste mensen is er ook familie van mij omgekomen, gefusilleerd op de Waalsorpervlakte.
Een verre oom die in de jaren 40 en 41 met zijn camera veel filmpjes van de familie heeft gemaakt waardoor ik ook nu nog, binnen kan kijken bij  mijn overgrootouders die ik nooit heb gekend.
De herinneringen aan deze oom, ook al mocht ik hem nooit ontmoeten, blijven op deze speciale manier altijd voortleven.

Mijn moeder is 10 jaar na de eerste wereldoorlog geboren en ik 10 jaar na de tweede. Mijn moeder kon gelukkig veel over de oorlog vertellen. Ik ben haar daar dankbaar voor.
Mijn vader heeft 3 jaren doorgebracht in Japanse kampen, hij kon daar net zoals zijn zuster, niet over praten. Tot 3 jaar voor zijn dood, het was schokkend. Voor hem dat hij het ineens wilde vertellen en voor ons om het te horen. Wij begrepen volkomen waarom hij zo lang gezwegen had.
De vader van mijn vader heeft de oorlog niet mogen overleven, zie mijn allereerste verhaal in dit Blog.

Dodenherdenking en Bevrijdingsdag liggen mij ook mede daarom, na aan het hart.

Vandaag - Bevrijdingsdag - draag ik een bijzondere armband waar een even bijzonder verhaal achter zit.
In 1995 was ik een van de vele duizenden vrijwilligers die mee mochten helpen en getuige mochten zijn bij de verwelkoming van vele Amerikaanse en Canadese Veteranen die ons land in 1945 hebben bevrijd, 4 dagen om nooit meer te vergeten. Voor de Veteranen en hun families was dit buitengewoon emotioneel. Maar ook voor de vrijwilligers. De emoties op de gezichten van al deze mensen te mogen zien die ook nog eens cadeautjes hadden meegenomen voor ons, te mogen luisteren naar hun herinneringen, getuige te mogen zijn van hun tranen bij het graf van gesneuvelde kameraden, dat alles is onvergetelijk en draag ik voor altijd mee in mijn hart.

De vrijwilligers waren toegewezen aan vaste groepen Veteranen toch komt de armband van een Veteraan uit een andere groep uit een andere regio. Deze charmante Canadees kwam naar mij toe, pakte mijn hand, legde er een armband in en zei: "This is a very special bracelet. A young Dutch girl gave it to me on May 5 1945. Today, May 5 1995, is the right day to give it back to Holland and you symbolize this girl for me".

In mijn hand lag een armbandje van fijne schakels met daarin 11 schildjes met de wapens van de (toen nog 11) Nederlandse provincies. Al die 50 jaren had deze bevrijder dit armbandje zorgvuldig bewaard zonder te weten hoe de geefster heette.
Ik keek hem aan en zag dat ook bij hem de tranen over de wangen liepen. We hebben eventjes doodstil gestaan in een warme omhelzing.
Net als hij niet wist hoe de geefster heette, weet ik de naam van de Veteraan niet. Maar zijn gezicht en zijn tranen zal ik nooit, nooit meer vergeten.

Het armbandje draag ik vandaag, 5 mei, de dag van de Bevrijding.
Daarna wordt het weer zorgvuldig opgeborgen bij het briefje waar deze geschiedenis in staat zodat mijn erfgenamen het niet achteloos weggooien.
Maar misschien geef ook ik het bij mijn leven weg aan iemand waarvan ik weet dat de volle betekenis van de armband, in het hart voortleeft. Een volgende generatie die beseft hoe waardevol vrijheid is.

Helen