Dat is andere koek!

Dat zijn statistieken!

Nu ben ik niet iemand van statistieken. Mijn goede vriend Jean Mercier is dat wel.
Jean en ik kennen elkaar uit de tijd van Skype. We kwamen elkaar regelmatig tegen op het gebruikersforum. Beiden waren we 'gebruikers' van het eerste uur en herinneren ons nog dat er "wel 1000 mensen tegelijk on-line waren!!" We waren niet direct verslaafd aan Skype maar het scheelde niet veel.

Tegelijk (met 1 dag verschil in het voordeel van Jean) zijn we in augustus 2006 een Blog gestart rond Skype.
Jean met Skypenumerologo (statistieken, en daar is hij goed in!) en ik met Skypelifestyle, toen nog niet wetende hoezeer Skype mijn leven zou beinvloeden; ik werd daar in 2007 namelijk ingelijfd als Head of Communities and Forum Operations en mocht 3,5 jaar deel uitmaken van een fantastische groep zeer gedreven en enthousiaste mensen.

Onze Blogs werden uitzonderlijk goed bezocht, we communiceerden ook met de lezers.
Ik kan niet in de bezoekersaantallen van Jean's Blog kijken maar bij mij waren er soms 160 bezoekers per dag. Een onderwerp werd zelfs 3841 keer bezocht.
Jean bleef bloggen, maar ik ben in 2010 gestopt, er kwamen andere dingen op mijn pad. Zo gaat dat in een leven.

Na 2010 heb ik zo nu en dan nog wel een privé Blog bijgehouden. Echter in het vroege voorjaar van dit jaar (2017) ontstond de wens een Helen Varras Blog te maken. Het Blog waar je nu bent.
Zoals ieder nieuw Blog, moet het naamsbekendheid krijgen en ook nog eens leesbaar zijn.  Een Blog moet groeien, je voedt het niet met water en met kunstmest maar met letters, woorden en zinnen. Daarbij komt nog dat Helen Varras (nog) niet zo bekend is als Skype..... ;-)

Omdat Engels een prachtige taal is, ik dit graag spreek en een groot deel van mijn (Facebook) vrienden zich buiten de Nederlandse grenzen bevinden, ben ik teruggekeerd naar het Skypelifestyle Blog en kwam daar tot de ontdekking dat het nog steeds bezocht werd met een gemiddelde van 30 clicks per week.
Ooit was ik van plan het Blog te verwijderen maar dit vond ik ineens zonde. In plaats daarvan heb ik het Blog aangepast en zet ik er nu voornamelijk mijn Engelstalige verhalen op. Vaak verhalen die hun bron vinden in foto's van verlaten huizen, schuren, bedrijfspanden. En niet zomaar foto's! De fotografen zijn stuk voor stuk begaafd. Jullie vinden hun namen, websites of Instagram accounts onder elk verhaal.

En warempel, de unieke clicks begonnen al snel op te lopen naar 90 per week, 180 en meer, dat is veel meer dan op 19 maart 2017. Hierdoor heeft het Blog vorige week de 50.000ste bezoeker gezien. Momenteel staat de teller op 50.504 unieke clicks.
De Amerikaanse bezoekers gaan aan kop met 16818 clicks, gevolgd door Rusland (5568) en Duitsland (2597). Australië staat onderdaan met 366 bezoekers.

Mijn Nederlandse Blog, gestart op 14 februari 2014, staat nu op 2643 unieke clicks. De Nederlanders aan kop met 1853. Daarna komen Amerika (337) en Duitsland (117). Ierland deelt samen met Engeland de laatste plaats.
Op beide Blog's staat Duitsland no. 3. Geen idee welke conclusie ik daar aan kan verbinden, het valt gewoon op. Misschien dat Jean dat weet.... ;-)

Nu kan ik jullie ook nog gaan lastigvallen met statistieken van platforms (Window's, Linux enz) en waarvandaan de bezoekers de Blog's hebben gevonden (Chrome, Firefox, Facebook, Instagram....), maar ik weet zeker dat ik hiermee niet jullie aandacht ga vasthouden. Bovenstaand zal al slaapverwekkend genoeg zijn geweest!

Ik was dus niet 'van de statistieken' maar moet eerlijk bekennen dat ik dit langzaam maar zeker wel begin te worden. Mijn statistieken zijn niet meer alleen maar nummertjes; ze leren mij welke Blog post's meer bezoekers trekken. Dat een aanhef zeker bijdraagt aan het aantal click's en dat #hastags en 'labels' wel degelijk hun nut hebben.

Maar waarom het verhaal The Camera op 1 dag ineens door 'half' Ierland werd gelezen, daar ben ik nog niet uit..... Het verhaal Dance! was een logischer keuze geweest voor dit gastvrije en bovenal muzikale volk!

Helen

Aaaaarggghhh.....!!

De afgelopen week was een "Aaaaarggghh..." week en zo'n week moet je niet onderschatten!
Aaaaarggghh-weken vreten energie! Ze zijn frustrerend, halen niet het beste in je naar boven en veroorzaken vaak 'moord'neigingen. Nou ja, niet heus natuurlijk maar toch.....

Ik zal eerst even uitleggen dat ik mijn Blog's bijhoud en mijn verhalen schrijf op een 10 jaar oude Asus laptop met Windows Vista.
Het zal algemeen bekend zijn dat Vista, net als eerder XP, ermee stopt. En dan bedoel ik dat er geen updates meer komen (niet dat dit wat uitmaakt, updaten doen ze sowieso niet meer en het is niet te verhelpen). Aan het einde van het Vista tijdperk word ik regelmatig vriendelijk herinnerd door Firefox, mijn favoriete browser sinds mensenheugenis (hier overdrijf ik wat).
Inderdaad heb ik mijn 12 jaar oude XP ook nog maar dat was mijn werkpaard in de tijd dat ik voor Skype werkte en een 80 urige werkweek de gewoonste zaak van de wereld was. De XP laptop draaide bijna dag en nacht. Daarnaast stond later de Vista als mijn test laptop en een 3e scherm zodat ik oneindig veel tabbladen open kon hebben en de cursor zo had ingesteld dat hij vrolijk van het een naar het andere scherm kon wandelen.
Dus dat de XP laptop onwerkbaar is geworden, behoeft geen uitleg. Regelmatig opgeschoond geeft hij langzaam maar zeker de geest en staat er bijna geen letter meer op de toetsen, blind kunnen typen is dus een vereiste.

Wat ik echt heel jammer vind (ook al begrijp ik de solidariteit wel, ze hebben zolang samengewerkt) is dat mijn Vista nu ook tekenen van oververmoeidheid begint te vertonen. Hij wordt ontzettend traag, het duurt eeuwen voor een website opent, documenten nemen de tijd enz.
Leuk als je op je blogs werkt, je documenten (lees 'boek') open hebt staan, je e-mails wilt checken en beantwoorden enzovoort.
Twee jaar geleden is de Vista opgeschoond maar het begint weer van voren af aan en om nu weer 'het kind van de rekening' te zijn - want opschonen gebeurt niet gratis - heb ik na lang nadenken besloten op zoek te gaan naar een nieuwe(re) die er een paar jaar tegenaan kan maar vooral ook binnen mijn budget past.
Als jullie een beetje gegoogled hebben dan weet je dat maar heel weinig schrijvers een full time inkomen hebben.... Ik hoor dus bij de 'veel'.

Gelukkig heb ik twee soepele smartphones die ik naast de laptop gebruik voor het googlen en de mails. Je kunt nu eenmaal niet een boek schrijven op een smartphone.
Ik ben een enthousiast Instagrammer en op mijn Engelstalige Blog 'Skypelifestyle' weef ik onder andere verhaaltjes (uiteraard met toestemming!!!) rond foto's van fotografen van verlaten gebouwen en oorden, in het Engels 'Abandoned Places'.
Zo'n foto uploaden naar mijn blog was vroeger een fluitje van een cent, maar nu............ spaar me!
Ik kan rustig een kopje thee gaan inschenken, een rondje door de tuin maken, een puzzeltje oplossen en dan terugkeren naar de laptop (overdrijven is mij vandaag niet vreemd...). Jullie begrijpen wel wat ik bedoel.

Ik kijk uit naar een nieuwe(re) laptop maar neem node 'afscheid' van mijn oude getrouwen. Ik ben misschien een rare maar ik ben toch wel aan ze gehecht geraakt. Ik weet er de weg,  snap het besturingssysteem en kan de meeste problemen zelf verhelpen en herstellen, iets waar ik de afgelopen dagen te druk mee ben geweest... vandaar Aaaaarggghhh!!! Maar aan alles komt een eind: dag XP, dag Vista, we gaan er nog heel eventjes een fantastische tijd van maken en dan mogen jullie definitief met pensioen.

Helen

Schrijfwedstrijd

Meedoen aan een schrijfwedstrijd is behalve spannend, ook ontzettend leuk!
Het onderwerp landt direct in je hoofd of je moet er even over nadenken. Dit laatste gebeurt de hele dag door. Vaak ligt bij mij het eind van een verhaal al vast en rijpt de rest langzaam maar zeker. En als het verhaal klaar is, komt de titel pas naar voren.

Zo deed ik ook mee aan de verhalenwedstrijd van Uitgeverij Leessst voor de Bundel De Zon.
Het ene verhaal stroomde uit mijn pen, het andere had een een iets langere rijpingsperiode nodig. Dat maakte het voor mij ook extra spannend. Natuurlijk hoop je dat in ieder geval 1 van de verhalen op zijn minst de longlist haalt; alles wat daarna komt is een absolute bonus.
En welk verhaal zou dan de longlist of shortlist halen? En wanneer krijg je de uitslag?
Tijdens een eerdere deelname bij een wedstrijd van een andere uitgever, werd er geen verhaal van mij geselecteerd. Niet getreurd, schrijven is een passie en ik ga gewoon door, was mijn eerste reactie. Ik ben nog lang niet uitgeschreven!!

Groot was mijn verrassing toen er vanmorgen een e-mail van Leessst binnen kwam rollen waarin stond dat ik bij de 5 winnaars stond!! Toen ik verder las ontdekte ik dat beide verhalen opgenomen worden in de Bundel De Zon. Jullie nemen het mij natuurlijk niet kwalijk dat ik even een vreugdedansje heb gemaakt.
Maar mijn dankbaarheid was minstens net zo groot. Evenals mijn oprechte felicitaties voor mijn medewinnaars op 1 en 3! Ik ben zo verschrikkelijk benieuwd naar jullie (en alle andere) verhalen!! Ik kan bijna niet wachten tot 1 augustus wanneer het e-boek verschijnt en ik de verhalen van jullie kan lezen.

Op het Blog van Leessst zijn de winnaars gepubliceerd, ook waar het e-boek voor €3,95 na 1 augustus te koop is. Het papieren boek van  €12,95 (ex verzendkosten) kan tot 1 augustus besteld worden. Uiteraard doe ik dat zelf ook, moet ik wat extra boeken bestellen dan hoor ik het graag.

Belangrijk is dat er van ieder verkocht e-boek € 1,- naar KWF Kankerbestrijding gaat!!

Last but not least een woord van dank aan de inzet van de jury van Leessst en de lovende woorden aan ons schrijvers. Ik kan jullie wel zoenen!!

Helen

De Anjers en de kater (kort verhaal)

Voorzien van een dosis gezonde spanning, liep ze heen en weer in de zitkamer op de eerste verdieping.
Het hielp niet mee dat hij vastzat in het drukke verkeer op de M1 ook al had ze dat rond deze tijd van de dag wel kunnen vermoeden.

Haar vriendin Beatrice begon te lachen: "Ben je zo zenuwachtig? Straks valt hij enorm tegen!"
"Maar hij is zo leuk in zijn mails en heeft zo'n leuke stem aan de telefoon. En hij heeft een positief karakter, anders zou ik deze afspraak niet hebben gemaakt!" En weer liep ze naar het raam dat uitkeek op de parkeerplaats, zijn rode auto kon nu ieder moment om de hoek verschijnen.
Ze moest alert blijven want ze hadden afgesproken elkaar voor het eerst in de auto te ontmoeten zodat hij het bandje met de muziek die ze beiden zo mooi vonden, kon draaien.

Uren hadden ze besteed aan het elkaar beter leren kennen via e-mail en later ook tijdens telefoongesprekken. Het klikte zo goed dat ze hadden afgesproken elkaar in Engeland te ontmoeten. Hij had een vergadering in de buurt van het huisje waar ze altijd tijdens haar bezoeken aan dit prachtige land logeerde en zij had een paar dagen vakantie.
Dierbare vriendin Beatrice, van oorsprong een Engelse met een aangeboren gevoel voor humor, vond het heerlijk om mee te gaan. In de afgelopen dagen hadden ze ontzettend veel gelachen.

En nu de grote ontmoeting. Hij had haar gevraagd van welke bloemen ze hield. "Het liefst rozen" had ze geantwoord. "Maar aan Anjers - en vooral rode - heb ik een absolute hekel!" Hij knoopte het in zijn oren.
Zij wist dat hij zo nu en dan van een zoet glaasje hield en nam een fles likeur  mee.
Terwijl ze naar de glimlachende Beatrice keek, realiseerde ze zich dat ze haar de oren van het hoofd had gekletst en ze bood haar excuses aan. "Niet nodig, maar ik ben wel ontzettend nieuwsgierig geworden!!"

Eindelijk zag ze de auto de parkeerplaats oprijden. "Daar is hij!!!" en ze holde de trap af, de keuken door, de deur uit en sprong bijna in de auto waarvan hij de deur al openhield.
Ze was op haar werk voldoende getraind om haar gezicht in de plooi te kunnen houden dus zag hij niet wat haar hersens probeerden te verwerken: een gezette man die zo hard transpireerde dat het water van zijn gezicht gutste. Een man met een pak zo verschrikkelijk gekreukt dat het sprekend op een harmonica leek. Een man die met bevende vingers het bandje met hun lievelingsmuziek aan wilde zetten maar steeds het terug- of doorspoelknopje indrukte in plaats van 'play'.
Een man die door zijn beperkte lengte op zijn knieën moest gaan zitten om een bos bloemen van de achterbank te kunnen pakken.
Een man wiens handen zo hard trilden dat de knoppen van de bloemen in het rond vlogen; ze zag steeds het prijsstickertje van het pompstation  voorbij komen.

Anjers!! Rode anjers waarvan de knoppen nu tussen de colablikjes, snoeppapiertjes en lege boterhamzakjes op de vloer van de auto lagen.

Ze kon er niets aan doen maar ook een paar uur later kon zijn gevoel van humor het niet winnen van de rode anjers (nou ja... niet alleen de anjers...)

En het flesje drank? "Ik heb het in 1 keer leeggdronken toen ik begreep dat het nooit wat wordt tussen ons. Nu nog over de kater heen zien te komen!"

Helen

Hier is het ook al zo gezellig!

Kinderen, zelf heb ik ze niet, vaak wordt er dan gedacht dat je niet van kinderen houdt. Mis... kinderen zijn fantastisch! Het leukste vind ik ze als kleuter en ze je aan het lachen maken met hun uitspraken.
Of als tieners wanneer ze te klein zijn voor tafellaken en te groot voor servet. Ook zo'n heerlijke maar rake uitspraak. Zelf vond ik mijn tienerjaren maar niets: jaren van frustraties, opspelende hormonen, verliefd op de verkeerde en de verkeerde op jou. En dan nog de middelbare school waar je je doorheen moet worstelen; 's morgen opgesloten worden, verplichte uurtjes en aan het eind van de dag weer losgelaten worden.
En dan mag je tussendoor ook nog niet eens naar buiten zitten staren en je verliezen in de vele toekomstdromen, het mooie weer, de fascinerende sneeuwbuien waarvan ik altijd dacht dat ze op zouden houden als ik niet bleef kijken..... Op school voelde ik mij vreselijk opgesloten.
De enige uurtjes die ik leuk vond waren de opstellen tijdens de Nederlandse les, vooral de vrije onderwerpen. Hiermee kon ik mij vrijelijk 'buiten de school' wanen en mij helemaal uitleven.

Terug naar kinderen. En hun uitspraken. Ik denk aan mijn toen nog kleine buurmeisje. Zij was 3 toen ze naast ons kwam wonen en verbaasd was dat wij geen Achterhoeks spraken maar Nederlands.
Dit bracht haar in verwarring, ze kon dan ook niet nalaten te vragen: "Zegg'n jullie noe Peers of Poars?" Nee, lieverd, wij zeggen 'paars'.

Mijn vader las haar voor uit het Grote Sprookjesboek, ze luisterde ademloos. Toen het verhaal uit was zei ze in haar beste Nederlands: "Leest u nog eens voor van Assepoester met haar stijfmoeder en stijfzusters?"

In 2006 werkte ik - toen 51 jaar - bij een permanente tentoonstelling waar op een dag een vader met zijn 4 jaar oude zoontje kwam. Het joch raakte niet uitgekeken op de zieke vogel die bij mij achter de balie stond en op gezette tijden medicijnen kreeg. Toen ik de rekken met folders ging aanvullen, hielp hij enthousiast mee en kletste honderduit over zijn tamme konijn dat thuis was. Maar het werd voor hem tijd om naar huis te gaan, hij liep aan de hand van zijn vader al bijna buiten toen hij ineens weer naar binnen holde en tegen mij zei: "Kom je ook een keertje bij mij spelen?"
Dit voelde als het grootste compliment van de wereld!

In 2009 werd het huis verbouwd, de aannemer moest een zaterdag doorwerken en vroeg of hij zijn 3 zoons mee mocht nemen; leeftijd 4, 7 en 12. Natuurlijk, ik organiseerde een cake- en pannekoekbakdag waarbij de jongste boven op een stoel tot aan zijn oren in het meel zat.
Mijn inrichting (inclusief de WC) lijkt in niets op een toonzaal van Jean de Bouvrie of de catalogus van Ikea, kennelijk vond de jongste dit leuk. Hij moest op een geven moment naar de WC maar wilde in zijn eentje, zo groot was hij al. Ik zag hem gaan; bij de WC stond hij op zijn tenen naar de deurkruk te reiken, deed de deur open, keek naar binnen, draaide zich om en riep luid naar zijn broers: "Kom eens kijken! Hier is het ook al zo gezellig!"

Maar tieners kunnen er ook wat van!
Een welbespraakte en zeer spontane 14 jarige dochter van een bevriend dierenarts bij wie ik stage liep op mijn 43ste, kon behoorlijk rake opmerking maken waarmee ze graag reacties uitlokte. Ik vond haar amusant, herkende iets van mijzelf en moest vaak om haar lachen. Op een gegeven moment stond ze in de praktijkruimte wat te dralen terwijl ik aan het opruimen was.
"Weet je" begon ze "Toen papa zei dat er een stagiaire kwam dacht  ik 'leuk, iemand waar ik lol mee kan trappen' maar nu is er zo'n middelbaar mens waar ik niet tegenop kan!!"

Een van de zoons van een part time baas, de knul was 15, ging mee in het gehuurde vrachtwagentje om overjarige administratie te laten vernietigen. Ik was toen 47 en zat achter het stuur.
Het was een leuk joch dat heel graag boeken las, hij leende er dan ook veel van mij waar we achteraf over discusieerden. Een serieuze tiener die behoorlijk verstandig uit de hoek kon komen.
Maar terwijl hij daar naast mij zat en ik de vrachtwagen achteruit de hal van het vernietingsbedrijf inreed, werd ik toch even geconfronteerd met zijn echte leeftijd. Hij zei: "Voor een oude vrouw rijd je nog hartstikke goed!"

Ach, kan het kwaad om door de jeugd weer eens met beide benen op de grond gezet te worden? Welnee....

Ze worden veel te gauw groot en veel te snel wijs. Vandaag moest ik even aan hun onschuldige jaren denken, mij afvragend hoe het met het jochie met het konijn zou gaan.

Met het buurmeisje van 3 heb ik nog steeds contact; intussen is ze zelf moeder van prachtige zoons.

Geniet van ze, ze zijn groot voor je het weet!

Helen